Δεν σιγά σιγά (not slowly slowly)

Laatste dag in Ikaria. We hoeven pas om een uur of vier richting het vliegveld dus de hele dag nog lekker relaxen, koffie, eten. Op het vliegveld nemen we afscheid van Grigoris en lady S. Een medecursiste waar we het erg gezellig mee hadden. We beloven uiteraard elkaar vreselijk te missen en afspraken worden gemaakt om elkaar op andere eilanden te ontmoeten. Grigoris helpt ons nog met de koffers inchecken en daarna gaan ze weg.

Kind 1 en ik staan in de vertrekhal. Ikaria is een mini vliegveldje. Je kunt hier niet verdwalen.  Over een klein half uurtje kunnen we boarden. Althans. Dat is het idee. Door de speakers klinkt Grieks gekraak en ik maak er uit op dat onze vlucht een uur later gaat vertrekken. Oké dat wordt iets krapper dan gepland met onze vervolgvlucht maar moet nog steeds goed te doen zijn. Σιγά σιγά

Na een uur kunnen we inderdaad aan boord. De captain meldt dat we moeten wachten op ons vertrekslot en “as far as we know now that could take up to 50 minutes. Can you believe it?” (Ja dat laatste zei hij er echt achteraan 😂). Kind 1 en ik kijken elkaar aan. Dan halen we de vlucht niet. But hey, what can I do?  Maar de captain heeft blijkbaar zijn charmes in de strijd gegooid want na een kwartiertje gaan we al de lucht in.

Bij aankomst op Athene komen gelukkig snel de koffers op de band. Want ja, er gaan maar iets van vijftig man in zo’n vliegtuigje waarvan er ongeveer tien een koffer mee hebben. Gelukkig kennen we de weg op Athene en met gezwinde spoed haasten we ons naar de balie. De meneer zit duidelijk op ons te wachten. Of we alsjeblieft snel naar de gate willen gaan want die is al open, vraagt de meneer. Nou dat willen wij wel.

In je hoofd is zo’n gate niet zo ver maar in de praktijk moet je dan toch nog zestien van die rollerbanen op, door de security, nóg een soort security, nog vijf rollerbanen en dan gelukkig zien we de gate. Het boarden is al begonnen.

Traditioneel getrouw wilden we bij het laatste winkeltje nog sigaretten kopen voor verschillende afnemers maar als we op de klok kijken zien we dat we nog maar vier minuten hebben. Het is even niet meer σιγά σιγά (slowly slowly) En de laatste personen zijn al aan het boarden. Dan maar geen sigaretten. Het zweet loopt nu serieus op plekken waarvan ik niet wist dat ik er kon zweten. Ken je dat? Gelukkig mogen wij buitenom naar ons vliegtuig wandelen en zo kunnen we dan toch nog een beetje opdrogen in de wind.

We made it (helaas 😅). Nu moet ik van de mevrouw op vliegtuigstand dus tot strakjes maar weer in Nederland 👋🏻👋🏻👋🏻