Panigiri

We zijn dus bij de Panigiri. Via een veel te donker bospaadje stijl omhoog de weg naar de taverna gevonden. Just follow the music. Later blijkt er ook gewoon een normale weg naar toe te zijn, maar ja. Dat wisten we toen nog niet.

Eenmaal boven zien we dat het terrein echt afgeladen vol is. We zijn met zijn zessen. Drie van ons besluiten eten te gaan scoren. De twee Italiaanse dames in ons gezelschap gaan op jacht voor een plekje en Greg is de auto nog ergens aan het stallen.

We staan in de rij voor het eten. Op een Panigiri is het menu simpel. Geit per kilo, iets lever-achtigs, merkloze flessen sterke rode of witte wijn (meestal homemade), bier, water, salade en patat. Bestek is een zeldzaamheid. Je hebt mazzel als je een vork kan bemachtigen. Servetjes zijn er dan gelukkig weer wel. De geit blijkt op. Niet gek met zoveel mensen. Maar gewapend met patat, salade en de nodige alcoholische versnaperingen zoeken we de Italiaanse dames weer op. Die hebben wonder boven wonder een plekje gevonden. Helemaal goed.

Halverwege de eerste happen horen we de Ikariotikos. Dé dans van Ikaria. We kijken mekaar aan. Ja we gaan. We wurmen ons los van ons tafeltje en duiken in de kring. Wat een feest. De Italiaanse dames doen nog niet mee. Die hebben we een paar uur daarvoor opgehaald van de veerboot dus die willen nog even bijkomen.

Na een stief kwartiertje (ja, de gemiddelde dans duurt ergens tussen een kwartier en een half uur) komen we weer bij de tafel. Tijd voor water. Ik kijk naar de mensen. En wat opvalt? Iedereen lacht. Het is overal gezellig. Mensen kletsen, dansen, hebben lol. Je ziet vrijwel geen telefoons. Nergens overmatig dronken mensen die lastig worden. Terwijl de wijn toch best wel zijn weg vindt. Maar dronken worden doe je niet op Ikaria. Dat is niet netjes. Iedereen gooit letterlijk water bij de wijn. Er is, zoals mijn moeder dat pleegt te zeggen, skône skik. Volendams voor plezier zonder bijzaken. Alleen maar dansen, lachen, eten.

Na een paar uur willen de Italiaanse dames graag naar huis. We onderhandelen er nog één Ikariotikos uit. Daarna gaan we. Al snel horen we het bekende muziekje. Yeah. Op dit punt willen mijn armen echt niet meer. Je kent dat wel. Maar we geven natuurlijk niet op. Nou is de Ikariotikos een beetje net als het Wiegenlied van de 3js. Die kun je rekken zo lang als je maar wilt. En deze duurt dus bijna drie kwartier 😂.

Uiteindelijk keren we moe maar zeer voldaan weer terug naar huis. Mocht je ooit in het Panigiri seizoen in Ikaria zijn kan ik je zo’n avond van harte aanbevelen. Maar nu eerst slapen 😴

Καληνύχτα